پنج دیواری

بازی تلخی است، وقتی در قماری سرسری
خشت خشتم را به دست آورده ای با دلبری
برگهایم را به آتش بسته پاییزِ "دلت "
در خیابان زرد و تنها مانده ام تا بگذری
در غیاب روزهای رفتنت حک کرده ام
اسم زیبای تو را بر خاتم انگشتری
مثل یک مرداب اگر دلواپست ماندم ببخش
در بزرگی ای که مانند گل نیلوفری
در مدار چشمهای روشن خورشیدی ات
همچنان می چرخد و می خواهدت این مشتری
این همه پروانه را مشغول خود کردی چرا؟
اینقدر شاعر که در آغوش خود می پروری
صبح ها دنبال تو خورشید هم سر میزند
از قوانین طبیعت یک سر و گردن سری
آمدی در خواب من پیراهن یاسی بپوش
دشت گُل وقتی به تن داری تماشایی تری
شانه را بگذار و از آیینه دلجویی بکن
وای اگر از زلف زیبایت بیفتد روسری...